صنعت ۴.۰ نه تنها به اندازه قبل از ظهور جهانی Covid-19 اهمیت دارد، بلکه در واقع به مراتب نسبت به قبل، حرکت رو به جلو دارد.
چند ماهی است دنیا درگیر Covid-19 است بطوریکه زنجیره تأمین جهانی سطحی از اختلال را تجربه می کند که مشابه آن هرگز دیده نشده بود. برخی از تولید کنندگان به طور کامل تولید را متوقف کرده اند، برخی کاهش تقاضای بسیار زیادی را مشاهده کرده اند و برخی دیگر شاهد افزایش چشمگیر تقاضا بوده اند. هر تولید کننده به نوعی تحت تأثیر این بحران قرار می گیرد و برای خیلی ها این یک تهدید جدی است.
قبل از بحران، صنعت ۴.۰ از نظر بسیاری از تولید کنندگان موضوع مورد توجهی بود. این مبحث، مهیج و دارای مزایای بسیار بالقوه ای بوده و به طور گسترده ای به عنوان یک “ایده مثبت” و آیندهنگری مناسب در نظر گرفته می شد.
جدا از اینکه ما باید تأثیر گسترده شیوع این ویروس بر اقتصاد را در نظر بگیریم، مدت زمان ناشناخته ای را نیز باید در نظر بگیریم تا همه چیز بتواند به روال عادی برگردد.
شاید الان لازم باشد نوع نگاه به صنعت ۴.۰ مبتنی بر شرایط تغییر کند. محرکهای تجاری پیش از بحران صنعت ۴.۰ بر مزیت رقابتی، کاهش هزینه، بهره وری، پایداری و نوآوری متمرکز شده بودند. هدف این بود که شرکتهای تولیدی بهتر و بهینه اداره شوند.
در این مدت و پس از شیوع ویروس کرونا، تمرکز بسیاری از تولید کنندگان در درجه اول بقا و مهمتر از همه و فراتر از آن، محدودیت خسارت است.
تأثیر فوری مالی بر تولید کنندگان در حال حاضر منجر به کاهش چشمگیر هزینه ها و سرمایه گذاری های غیر ضروری شده است. بسیاری از راه حل های صنعت ۴.۰ که در حال حاضر در نظر گرفته می شوند یا در حال استفاده هستند، در دسته فعالیت های تجاری غیر ضروری قرار می گیرند. در این زمان چند سوال چالش برانگیز اما مرتبط ایجاد می شود:
- آیا صنعت ۴.۰ موضوعی است که تولیدکنندگان در حال حاضر باید به فکر آن باشند؟
- آیا صنعت ۴.۰ به این موضوع مرتبط است؟
- اگر موضوعیت دارد، چرا و چه نقشی دارد که می تواند شرکت را رو به جلو حرکت دهد؟
پاسخ کوتاه “بله” است، من معتقدم که صنعت ۴.۰ نه تنها به اندازه گذشته موضوعیت دارد، بلکه معتقدم که در واقع به مراتب مهم تر به نظر می رسد و منجر به حرکت رو به جلو می شود.
اولویت های بیشتر تولید کنندگان امروزه درالگوی جدید در سه مرحله مجزا قرار می گیرد:
- فاز بقا
- فاز بازیابی
- فاز کسب و کار
هدف کلیه تولید کنندگان این است که در اسرع وقت و با کمترین هزینه به فاز ۳ برسند. در تعریف مدل عملیاتی برای فاز ۳، آنها در درسهایی که از بحران آموخته اند، سعی در ایجاد یک کسب و کار مقاوم و چابک تر را دارند.
آنها از خود سؤالهای اساسی خواهند پرسید مانند: نقاط ضعف کجا بودند؟ آنها کجا تصمیمات پرهزینه ای گرفتند و چرا؟
من معتقدم که یافته اصلی این خواهد بود که سیستم ها و فرایندهای موجود برای اهداف مناسب نیستند. گفتن این حرف خیلی زود است، اما به نظر می رسد از وقایع پیش روی ما که یکی از نقاط ضعف اصلی به نظر می رسد، عدم دید در زمان واقعی در کسب و کار است. دیدی که برای پشتیبانی از تصمیمات مهم کسب و کار ضروری است.
مثالها عبارتند از:
- تقاضا برای محصولات چیست و از کجا می توانیم آنها را تولید کنیم؟
- مواد اولیه فعلی و میزان موجودی کالاهای نهایی ما چیست؟
- ظرفیت تولید ما چه از نظر منابع انسانی و چه از نظر در دسترس بودن دارایی ها چیست؟
- موجودی لوازم یدکی ما چیست و کجا هستند؟
- محموله مواد اولیه ما کجاست و چه گزینه های دیگری در اختیار داریم؟
- شبکه توزیع کالاهای آماده ما چگونه کار می کند؟
بیشتر معماری های سیستم ها در شرکتها، در حال حاضر از ترکیبی ناهمگن از برنامه ها و سیلوهای داده تشکیل شده است. این معماری منجر به تأخیر در اطلاعات و عدم وجود یک دید در زمان واقعی در مورد وضعیت کسب و کار می شود. به محض اینکه این معماری فراتر از شرایط عادی خود (مثل شرایط ظهور ویروس کرونا) مورد آزمایش قرار گرفت، شکست خورد و به همین دلیل برای اهداف شرکت مناسب نیستند و بعضی از کسب و کارها تعطیل و یا به حالت تعلیق درآمدند.
اگر بخواهیم درزنجیره تامین عمیق شویم، بخش تولید به عنوان منطقه بزرگی برای پیشرفت خواهد بود.
در خلال این بحران، به دلیل تغییر تقاضا و در دسترس بودن مواد اولیه، کارکنان کلیدی و دارایی، برنامه های تولید با فرکانس بسیار بالاتر تغییر خواهند کرد. تولید باید در زمان واقعی انجام شود و نه نزدیک به زمان واقعی.
صنعت ۴.۰ از امروز به بعد نقش متفاوتی دارد. نقش آن باید این باشد که:
- اطمینان ایجاد کند که شرکتهای بیشتری بقا داشته باشند
- مرحله بهبود را کوتاه کند و به بازگشت هر چه سریعتر شرکتها به امور عادی کمک کند
- بستر لازم را برای توسعه کسب و کار جدید و انعطاف پذیر تر در درازمدت و بلند مدت فراهم کند
صنعت ۴.۰ می تواند به این هدف دست یابد زیرا بسیاری از قابلیت های ارائه شده می تواند تأثیر این بحران را برای همه کسب و کارها بطور چشمگیری کاهش دهد.
برای مثال می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
- زمان واقعی در دسترس بودن مواد اولیه، کالاهای نهایی، افراد و دارایی ها
- استفاده از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای ارزیابی مجدد و برنامه ریزی مجدد فعالیت ها
- استفاده از رباتبرای حمایت از فعالیتهای فشرده غیر ارزش افزوده
- استفاده از فناوری تلفن همراه و واقعیت افزوده / مجازی برای کمک به پرسنل جهت فعالیتهایی که آموزش ندیده اند
- همین فناوری ها به همراه دوقلوهای دیجیتال و پشتیبانی از راه دور می تواند باعث افزایش دسترسی دارایی ها شوند
- همین فناوری ها همچنین می توانند کار از راه دور و مجازی شدن بیشتر آن برای کمک به مسئله فاصله گذاری اجتماعی انجام دهند
- استفاده از چاپ سه بعدی قطعات یدکی
- استفاده از وسایل نقلیه الکتریکی و هواپیماهای بدون سرنشین AGV برای کاهش اتکا به پرسنل و کمک بیشتر به فاصله گذاری اجتماعی.
بسیاری از این فناوری ها و راه حل ها خوب به نظر می رسند. بسیاری در انتظار “عبور از شکاف” به تصویب جریان اصلی هستند. به اعتقاد من به جای عقب نشینی از آنها، باید فکر کنیم که چگونه می توانیم از این فناوری ها اکنون و آینده استفاده کنیم.
در این زمان عدم اطمینان، ما به فناوری هایی دسترسی پیدا می کنیم که می توانند به کارمندان، شرکت ها و جوامع کمک کنند و دولت ها به پیشرفت خود ادامه دهند.
مقاله ارائه شده برگرفته از تحلیل جان رابینسون ، مشاور استراتژیک و زنجیره تامین دیجیتال در SAP
